So long, farewel...Goodbye

Het begin van de reis.

De koffer inpakken, dat was al een hele klus. Wat moest ik meenemen? Mijn halve kledingkast heb ik thuis moeten laten, snik. Het is ook zo raar, dat een koffer maar 20 kilo mag wegen.. Ik ben zelf niet zwaar, maar als een dikke vrouw ook in het vliegtuig gaat, moet zij dan toch ook meer dokken? Vind ik hoor!

De dag voor ons vertrek, kwamen er nog een hele hoop lieve mensen bij mij thuis langs. Wat ga ik die lieve vriendinnen toch missen<3

Toen de koffer eenmaal was ingepakt en alle voorbereidingen getroffen waren ( tickets, paspoorten, geld en dergelijke) was het zo alweer avond. De volgende ochtend, nouja voor mijn gevoel was het midden in de nacht, moesten we al vroeg opstaan. WE GAAN NAAR LONDEN! Helaas kreeg ik toen te horen dat mijn lieve kleine neefje Ramon in het ziekenhuis lag en me dus niet kon komen uitzwaaien. Tranen met tuiten natuurlijk. Facetime aan en afscheid nemen. Nog nooit iets ergers meegemaakt, wat was dat een vreselijk gevoel.

Gelukkig konden mijn zus en lieve Dion er wel bij zijn. Onderweg naar schiphol voelde ik me heel dubbel. Verdrietig en blij tegelijk. Heel vreemd om dat te ervaren. Ik kon nog lekker knuffelen met mijn kleine neefje en eenmaal op schiphol ook nog even bellen met Ramon. Nynke kwam er al op schiphol achter dat ze haar jas was vergeten, haha! Na 4 keer heen en weer in de lift, kwamen we in schiphol aan. Super druk natuurlijk, overal mensen en koffers en lawaai. Goeiemorgen!

We liepen naar de vertrekhallen toe en daar schrok ik me kapot. Ineens zag ik een hele groep mensen staan voor mij ! Karin, Stefanie, Anne, Barbara, Cathy en Shirley. Natuurlijk moest ik meteen huilen. Iedereen deed gezellig mee :) We moesten super lang in de rij staan om de koffer af te geven en toen we aan de beurt waren, was mijn koffer te zwaar. Je moet 14 euro per kilo dan bijbetalen.. Ik had 42 euro. Reken maar uit :)

Nou, koffers waren ingeleverd, dan moest ik dus nu echt gaan afscheid nemen. Slik.... Van iedereen kreeg ik lieve kaartjes die ik pas in het vliegtuig mocht openmaken. Tranen vloeide rijkelijk en ik vond het vreselijk. Toen we door de paspoortcontrole gingen, keek ik nog 1 keer achterom om te zwaaien. :(

In het vliegtuig heb ik alle lieve kaartjes gelezen en ik moest erom lachen maar ook huilen. Ik heb geloof ik nog nooit zoveel gehuild op 1 dag. De vlucht ging gelukkig snel voorbij, dat is maar goed ook want ik zat naast een slapende chinees die uit zijn mond stonk. Heb ik weer!

Eenmaal bij Southend aangekomen, vond ik mijn koffer OPEN terug met super veel tape er omheen gewikkeld. WHAAAAAT dacht ik... Blijkbaar heeft iemand hem opengemaakt en kreeg hij hem toen niet meer dicht.. DUH ER ZIT MEGA VEEL IN.. Maar goed. Snel heb ik mijn schoenen verwisseld en mijn zware handbagage ook in mijn koffer erbij gepropt. ( Vraag niet hoe) en toen zijn we de trein/ underground tocht aangegaan. Gelukkig was er op alle stations waar we moesten overstappen gewoon een lift, ik zag ons al helemaal slepen met die koffers.

Bij Upton Park moesten we eruit. Toen we de straat inliepen dacht ik echt... WAAR BEN IK BELAND. Het was vreselijk. Alleen maar zwart op straat en van die figuren waar je het liefst een blokje voor omloopt. Overal klonken sirenes en we moesten een eind lopen naar het hostel.
Het hostel ziet er echt heel oud en smerig uit. Het ruikt er naar schimmel en we delen een kamer met 6 andere meiden. Niet echt mijn ding dus, maar het was pas het begin van onze reis.. toch?

De eerste avond hebben we lekker chinees gegeten in picadilly china town en toen zijn we snel... ( Nouja zo snel als we konden) de buurt van het hostel doorgerend en daarna zijn we lekker (KOUD!) gaan douchen en slapen :)

xx Ellen